"ΠΟΡΤΟΚΑΛΙΑ ΜΟΥ"

Μέσα στο κρύο, στην καταχνιά,

σ΄ έναν περίπατο, στους άδειους δρόμους,

με γέμισες χρώματα, πορτοκαλιά,

χυμούς κι αρώματα, ψιθύρων λόγους...

Πώς και να αντέξεις τη μοναξιά!...

Ανθρώπου χέρια δεν σε αγκαλιάσαν...

Δεν δρόσισες χείλη που τα ευλογά

η απλόχερη φύση...κι αυτά δεν γελάσαν...

Κι άκουγα μόνη μου το μοιρολόγι σου

πάνω στα άπιαστα, εύφορα κλώνια...

Αχ, και να ήμουνα του ανέμου φύσημα,

τα πλούσια δώρα σου να αγγίζω αιώνια!

Αχ, και να ήμουνα βροχής το στάλαγμα!

Δίψα στο χώμα! Θεά μου!... Μούσα!

Πορτοκαλιά μου! Με κάποιο αντάλλαγμα

το φουντωτό σου ανάστημα να αποκτούσα!

Κατερίνα Ν. Κολυδά