Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΙΑΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ

Στους κήπους της μικρής πατρίδας μας της γης, παιδί σαν ήσουν κυνηγούσες πεταλούδες! Θυμάμαι, ήθελες να κρεμαστείς στα πλουμιστά πολύχρωμα φτερά που τόσο θαύμαζες σαν όλα τα παιδιά και να πετάξεις!

Αργότερα, στις θάλασσές της σαν ξανοίχθηκες, θαύμαζες τους γλάρους! Όχι, για τα πολύχρωμα φτερά, μιας κι ήταν πάντοτε λευκά, μα για τους ελιγμούς τους. Θυμάμαι πόσο λαχταρούσες να ανοίξεις τα χέρια σου, γιατί ήθελες και πάλι να πετάξεις!

Κι ακόμη αργότερα, όταν σε αλαργινά ταξίδεψες ταξίδια της μάθησης, της εμπειρίας και της γνώσης , ένιωσες την αξία του γοήτρου εκείνου, που μες τις μνήμες σου μετουσιωνόταν σε παρακαταθήκη της ζωής.

Φαινόμενο μιας πεταλούδας κι ενός γλάρου, που πάντοτε ταξίδευαν μαζί, έχοντας ευλογία σε μια Οδύσσεια μακρινή, να έχουνε φτερά και να σου δίνουν ουρανό , το βλέμμα σου να στρέφουν υψηλά εκεί που δεν μπορούσες παρά να θαυμάσεις. . .

...τα φαινόμενα !

. . . κι ύστερα λυπήθηκες για μια συνήθεια των μεγάλων, που αιχμαλώτιζαν τις φιγουράτες πεταλούδες σε βάζα γυάλινα με ζάχαρη, για να απομονώνουν οικτρά την ομορφιά , προσφέροντας μια δήθεν αιωνιότητα στα παιδικά μας μάτια, που δεν ήταν τίποτε άλλο από τη δέσμευση της φύσης σε περιβάλλον "βιτρίνας-κλωβού", το απαύγασμα της ατέρμονης ματαιοδοξίας μας σε κυριαρχία των ισχυρότερων επί των φυσικά αδυνάτων.

Μια πεταλούδα Προμηθέας, αλυσοδεμένη στο βάζο, επειδή με τα φτερά της λέγεται πως έφερε τυφώνα φονικό κάπου μακριά στη γη μας . . .

Κι αν είναι αλήθεια η ομορφιά μιας πεταλούδας , υπαίτια συμφοράς μεγάλης, πόσο μπορούμε να προβλέψουμε του κόσμου πόσες άλλες ομορφιές , ακόμη και ασχήμιες, πώς δεν θα ήταν δυνατό να φέρουν ακόμη μεγαλύτερες στον κόσμο συμφορές;

Σκέψου το Χάος κι όλα όσα οι άνθρωποι νομίζουν ότι φέρνουν συμφορά , θα δεις ότι μπορεί και άλλα τόσα παραπάνω να την φέρνουν!

Μα κι έτσι ακόμη, σαν τον γλάρο που αψηφά το κύμα , το μεγάλο ή το μικρό, συνέχισε να φτερουγίζεις, και στους μεγάλους ωκεανούς και στα μικρά πελάγη, γιατί εδώ σε θέλει το ταξίδι . . . ανάμεσα σε κύματα . . . χάνοντας ή κερδίζοντας σε ύψος.

Μονάχα φρόντισε, μη χάσεις τα φτερά σου. Γιατί με κείνα πλάστηκες και με εκείνα συνεχίζεις τη ζωή . . . αυτό που είσαι κι εκείνο που δεν είσαι . . . εκείνο που πράττεις , διαπράττεις, συμπράττεις και εισπράττεις.

Στο Χάος τίποτε δεν χάνεται . . . μήτε ο Διγενής μήτε το αλώνι , μήτε η Περσεφόνη μήτε ο Άδης . . ,

Μήτε αυτό που είσαι, μήτε εκείνο που δεν είσαι . . .

Στο Χάος που υπάρχεις ως άνθρωπος , ο ορίζοντας των φαινόμενων είναι προβλέψιμος βραχυπρόθεσμα , για όλα όσα επιθυμείς και δύνανται να συνυπάρχουν μαζί σου. Δώσε την ευκαιρία να γίνουν μακροπρόθεσμα. Κι αυτό θα γίνει όταν επιθυμήσεις να τα μοιραστείς με τους συνανθρώπους σου.

Αυτό είναι τα φτερά σου

Κατερίνα Ν. Κολυδά