ΠΑΤΕΡΕΣ ΚΑΙ ΘΑΛΑΣΣΕΣ

Σαν της ερήμου τις απέραντες θίνες,

διέπλεε πάντοτε με τόσες ευθύνες,

εκείνο τον ωκεανό, μοναχός!

...και μοιάζανε θύτες τα βράχια,

εις του κύματος τα άπειρα άχτια

και θύμα ο μικρός του εαυτός!

Ένας άνδρας, θεός Ποσειδώνας

- στο βωμό της ζωής, ο χιτώνας

του χρηστού του καιρού -

με παιδιά, που ζητούσαν πατέρα!

Συντροφιά τους, μια ανάγκη παντιέρα,

πλοηγούσε ελλείψεις γονιού...

...και κατόπιν, τα παιδιά ταξιδέψανε...

Οι ευθύνες κι οι ανάγκες στερέψανε...

μα,σε κείνη τη στερνή ηλικία,

του απόμεινε μια μόνο θυσία...

...ο πικρός, ο βαρύς μισεμός

που του έταξε ο μαβύς ουρανός!

Κατερίνα Ν. Κολυδά ("Ρεμβασμός"-2009)