“Ο μικρός μου ο κόσμος”

Θυμάσαι πόσα σούρουπα αλανέψαμε

στα μονοπάτια των Στενιών – το παιδομάνι –

κι αν άλλοι τόποι μας μαγέψανε,

“Εδώ” είναι το λιμάνι!

Στα Γιάλια, στο γιαλό που μάνιαζε

ν΄ αφομοιώσει τα κορμιά μας μες το κύμα…

αντίξοα κι η ζωή μας πάλεψε

στου μισεμού το ύστερο κι αλλοτινό μας πείσμα!

Θυμάσαι πόσα δάκρυα οι γονείς μας ρίξανε

– σαν σμίγαν και χωρίζονταν και πάλι!

Οι ναυτικοί τα πέλαγα πώς σμίξανε

– όλα τα σύνορα μια ανοιχτή αγκάλη!

… για κόσμους που περήφανα αντρέψανε

αμούστακα παιδιά στη βιοπάλη!

Περήφανα τα χέρια που δουλέψανε

– κορμιά που σειόταν απ΄ τη ζάλη!

Οι φάροι μας, γονείς που πελεκήθηκαν,

- πιο κοφτερό μαχαίρι απ΄ το κύμα δεν γνωρίζω –

μέσα στους νόστους που κοιμήθηκαν…

της Πηνελόπης μάνας το πλεκτό ξεφτίζω!

Μνηστήρες της τα νιάτα που γερνάγανε,

βυθίζονταν οι σκέψεις σ΄ ένα γράμμα

κι όταν φουρτούνες και θεριά λυσσάγανε,

εκείνη μόνο ξόρκι είχε ένα τάμα!

Για να γυρίσει βόηθα Παναγιά

κι εσύ Άγιε Νικόλα κυβερνήτη,

το πόδι να πατήσει στη στεριά,

να μη γνωρίσει ίσκιο το δικό μας σπίτι!

Στα μονοπάτια που περπάτησα,

πέτρα αλάξευτη δυνάμωσε η ψυχή μου

και είπα πως εδώ που πάτησα,

θα γείρω σαν μισέψω το κορμί μου!

Κατερίνα Ν. Κολυδά-από την ποιητική συλλογή “Ετησίες”

Γραμμένο για τον πατέρα μου και αφιερωμένο σε όλους τους ναυτικούς μας