ΜΕ ΠΛΩΡΗ ΣΤΟ ΦΑΡΟ

 Πάνω στο βράχο δεσπόζει ένα κάστρο και μια εμβληματική σημαία.

Όμορφο είναι να τα κοιτάζεις!

Εάν θελήσεις να τα πλησιάσεις όμως, μεσολαβεί μια λιθόχτιστη παμπάλαια καμαρωτή γέφυρα - σαν χαμόγελο, αναποδογυρισμένο και ριψοκίνδυνο - που μπροστά της μοιάζει να υποκλίνονται τα χείλη και να γέρνει η καρδιά από κούραση.

Έτσι και στη ζωή, πάνω στην σκληρή επιφάνεια των πραγμάτων κτίσαμε τα κάστρα μας, για να περιφρουρήσουμε όσα θεωρήσαμε δεδομένα και κεκτημένα.

Δεν απορώ! Και δεν λυπάμαι!

Την γέφυρα μοιάζει να ανεβήκαμε, μια σημαία παντιέρα να σηκώσαμε και να κοιτάξαμε λίγο πιο πέρα...

Τι ομορφιά!

Είδαμε μπροστά μας να απλώνεται το πέλαγος - απρόβλεπτο και σαγηνευτικό - με κολυμβητές, ταξιδευτές, κι ονειροπόλους...

Και από τότε, ένας φάρος οικοδεσπότης - σπαρμένος στο γόνιμο μπλε - θα γεννάει το φως και θα στολίζει ακόμη, τα λιμάνια και τα όσα μοιάζουν με ουτοπία, αλλά μέσα μας είναι τόσο αληθινά.

                                                                                                             Κατερίνα Ν.Κολυδά