“ΜΕ ΘΕΑ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΟΥ”

Ευθυτενής στρατιά κυπαρισσιών...

Οι αιμασιές σου κυοφόρησαν αμπέλια

κι οπλίστηκαν οι καταπράσινες πλαγιές

με λάινα – σαν δρώμενων καρπών της γης θεμέλια!

Στολίστηκες, σαν νύφη βαίνουσα φωτόλουστη εκκλησιά,

τα κάτασπρά σου -κι υφανθήκαν πλουμιστά, τα αρχοντικά σου σπίτια -

και κρεμασμένη στο λαιμό σου μια μαλαματένια αμμουδιά...!

Ο πλους καλοκαιριών κι ιστοριών, με πειρατές κι ανέγγιχτα κορίτσια!

Εκεί-ωσάν εν εξελίξει,παραμύθι κι ιστορία -εδράζεται στην μοναξιά του,

ο πύργος Μπίστη-Μουβελά.

Εκεί, ποτίστηκαν νέκταρ θεών και αμβροσία,

αγερωχα, περήφανα κι ευφάνταστα παιδιά!

Πραγμάτωσαν οι μάνες τα όνειρά τους κάνοντας παιδιά...

κι αυτές οι μάνες ταξιδέψαν τα παιδιά με τα όνειρά τους,

σε εποχές που οι πατέρες ονειρεύονταν στεριά

και πελεκούσαν με φουρτούνες τα αδρά κορμιά – σκαριά τους.

Στο λυκαυγές του νόστου – που αρμένισε πελάγη –

προικίστηκε το βιός σου με περήφανο καημό!

Των καπετάνιων, των λοστρόμων, των λαδάδων, η φουρτούνα και η πάλη

ξεχάστηκε ως του άλλου μπάρκου το φευγιό!

Ευθυτενής στρατιά κυπαρισσιών...

Το μεγαλείο σου προστάτευσαν οπλές στρατηλατών,

που σαν εκούσιοι αγωγιάτες συνεχίσαν την πορεία,

προικίζοντας σε μπάρκα την δική τους γη κι επαγγελία!

                 Κατερίνα Ν. Κολυδά

                 (“Ετησίες”, 2005)