«ΚΑΙΡΟΣ ΝΑΥΑΓΟΣΩΣΤΗΣ»

Στα «κύματα» των δειλινών,

η πέννα υποκλίθηκε

κι έγραψε σε περγαμηνή

που έμοιαζε με θάλασσα :

«Τα δημιουργήματα της φαντασίας μας,

ουδέποτε ποίησαν την ζωή μας . . .»

Και να !

Καιρός ναυαγοσώστης

έσυρε το σώμα της πάνω σε ξέρα του ωκεανού

κι άνθισε την ψυχή της . .

.

Και τώρα, υπερήφανη πια σε κοιτά

με τα κιάλια της νόησης και της διανόησης

και σε παροτρύνει να παραμείνεις «βοηθός»!

Πως αλλιώς θα πορευτείς μαζί της ?

Μαζί με τ΄ όνειρό της?

Μαζί με τη ζωή της?

Πώς θα απαντήσεις στο «γιατί» του αθέατου εραστή της?

Στα «πώς», τα «ποια», τα «ποτέ πια», τα «παντοτινά»?

Τα κύματά τους υπήρξανε ακραία, αληθινά !

Μες τα δειλινά, φέρουν ακόμα την αρχαία εκείνη ομορφιά . . .

Εικόνων κι ήχων από μακριά . . .σαν τα αποψινά τα θαύματα!